Yosemite National Park

29 juli

We zitten om 7 uur 's morgens in de auto om naar het park te gaan. Daar hebben we rond 8.30 een tour van ongeveer 1.5 uur naar Glacier Point. Onderweg komen ons diverse brandweerauto's tegemoet. Overal staan commandoposten en we zien een cameraploeg. Voordat we aankomen bij Yosemite Valley Visitor Centre steekt er pal voor onze auto een beer over. Niels moet hard op zijn rem trappen en we kijken elkaar verbluft aan. Onze eerste beer! Dit is de zwarte beer, de enige soort die hier leeft. De gevaarlijke Grizzlybeer is in dit gebied succesvol uitgemoord door de nog gevaarlijker mens. We zien ook nog herten met een kleintje en heeeeeel veel eekhoorns, maar onze bijna botsing met de zwarte beer is de meest onvergetelijke ontmoeting van vandaag (en misschien ook wel van alle andere dagen) De Glaciertour brengt ons tijdens een 1.5 uur durende rondrit naar Glacierpoint. De chauffeur/tourguide vertelt op een erg leuke manier het een en ander over de omgeving en de oorspronkelijke bewoners. Aangekomen bij Glacierpoint genieten we eerst van het uitzicht om daarna te beginnen aan de ruim 13 kilometer lange afdaling terug naar de Valley. Deze wandeling (Panorama Trail) brengt ons langs twee prachtige watervallen. Het uitzicht blijft een beetje mistig door de rook. Dat is wel jammer maar het blijft een indrukwekkende tocht. Uiteindelijk zit er nog een flinke klim in de wandeling die we niet hadden ingecalculeerd maar we komen allemaal goed aan bij de top van de eerste waterval. We eten wat en genieten van wat we zien. Water is altijd leuk. Dat vond ik vroeger al toen ik nog met mijn ouders op vakantie ging. We vullen onze waterflessen met het koele, heldere water. We moeten allemaal heel veel drinken in verband met de inspanning maar aangezien ik inmiddels een fikse keelontsteking heb (zo fijn, die airconditioning overal) moet ik heel veel drinken om nog een heel klein beetje pijnvrij te kunnen slikken (de rook van de brand, de droogte en warmte en de ijle lucht helpen ook niet mee). Wat opvalt in deze bossen is dat er niets wordt opgeruimd. Dat moet de natuur zelf doen. Grotendeels geholpen door de natuurlijk ontstane (oa door bliksem) bosbranden. Jarenlang zijn de parken beschermd tegen de bosbranden totdat men er achter kwam dat op deze manier ingrijpen in de natuurlijke loop der dingen ook niet goed is. De branden zijn nodig om rommel op te ruimen en de sterkste boom-, plant- en diersoort te laten overleven. Doordat de bosbranden lang zijn tegengehouden ligt er nu zoveel rommel dat de branden bijna niet te beheersen zijn. Bovendien kampt California al een tijd met extreme droogte. In principe laat men de meeste branden nu gecontroleerd uitbranden tenzij er gevaar is voor de mens. We beginnen een pittige rotsige afdaling naar de top van de tweede waterval maar dat is nog niets vergeleken bij de afdaling die we vanaf de top van deze waterval doen. De afdaling bestaat uit honderden supersteile ongelijke stenen "traptreden" en geen trapleuning te zien. Mede dankzij de keelontsteking maar ook omdat we al een aantal mijl gelopen hebben heb ik een beetje zwabberbenen en overweeg ik serieus om op mijn billen naar beneden te gaan. Uiteindelijk kom ik voetje voor voetje onderaan de voet van de tweede waterval aan. Wat een machtig gezicht. Het water komt met donderend geweld naar beneden. Toch een mooie beloning voor de geleverde inspanning. Zes uur nadat we vanmorgen zijn begonnen aan onze wandeling zitten we kapot maar trots over onze prestatie in de bus op weg naar onze auto. Als we terugrijden naar ons hotel zien we zeker zes blushelicopters als muggen in de lucht boven de bergen hangen. Op het parkeerterrein van ons hotel staat een trailer van de NBC. Boven de bergen de diepe rode gloed van de brand. Morgen rustig aan en eerst naar de dokter voor antibiotica. De keelpijn begint me nu echt te belemmeren en dat is zonde van de vakantie. Het verhaal over mijn ervaring met de Amerikaanse gezondheidszorg deel ik morgen met jullie.