Amtrack naar New York

We verlaten Boston. Ik hoop hier nog een keer terug te komen. Wat een heerlijke stad.

De treinreis naar New York met de Amtrack duurt ruim vier uur maar is heel comfortabel. 
Wanneer het zicht niet geblokkeerd wordt door een groen gordijn van bomen en struiken, dan hebben we een mooi uitzicht op dit stuk van Amerika via de kust van Rhode Island/Providence en Connecticut naar New York. 

Naast mij is een klein schattig meisje komen zitten. Haar broer zit aan de andere kant van het gangpad. Ze spelen Mindcraft en de broer moppert “that she killed something innocent”. Het schattige meisje antwoord zonder aarzeling “you said to kill it, so I killed it”. Ik ga een klein beetje verzitten. 

Onderweg zien we houten huizen in allerlei kleuren, ze staan meestal in een soort vakantiepark-achtige zetting. Op een hier en daar vervallen huis na kan je zien dat deze gebieden behoorlijk welvarend zijn. We passeren grote en kleine fabrieken, golfbanen, sportvelden, parkeerterreinen en/of autokerkhoven, meren (omringd door schitterende huizen) sloten, rivieren die uitmonden in zee en moerasland. We stoppen bij een stuk of 9 stations (van heel grote stations naar heel kleine stationnetjes).

Bij een van de stops staan we naast een kleine begraafplaats. Ondanks haar eerdere koelbloedigheid vraagt het kleine meisje bezorgd aan haar broer “is that for the people who died in the train? De broer stelt haar gerust. 

We genieten van de treinreis maar het is ook geweldig om in de verte de eerste glimpen van de skyline van New York te zien. Na aankomst op Penn station pakken we de taxi naar ons hotel op Lexington Av. We frissen ons op, lunchen in de buurt van het hotel en lopen rond vier uur de stad in. We zijn er echt! Wat een indrukwekkende stad. Warm, vies, druk maar ook prachtig en bruisend. We lopen naar Macy’s (waar Sven zijn ultieme Nikes koopt), Broadway en Times Square. 

We eten bij de Burger Joint in het Parker Meridien hotel. Achter een rood fluwelen gordijn is dit heel kleine “restaurantje” (ongeveer acht tafeltjes) verborgen in de lobby van het hotel. Aangezien het “restaurantje” al diverse malen in top tien lijsten van beste plekken om een hamburger te eten heeft gestaan is het allang geen goedbewaard geheim meer en dat blijkt wel uit de rij wachtenden. Gelukkig waren we redelijk op tijd en was voor ons de rij niet onoverkomelijk lang (en de hamburger was het wachten waard).

Op weg naar ons hotel nog even een borreltje gedronken. Lopen ging niet meer, niet door het borreltje maar door de gelopen kilometers van gisteren en vandaag....en het is nog steeds superwarm... Dus met de taxi terug waarbij we over Fifth Av. reden. Hier moeten we een van de komende dagen ook nog even gaan kijken (niet kopen......) Misschien morgen.